YETERSİZ BAKİYE (ÖYKÜ)

 

Kabil’in Gecesi

 

Hayır, mâtem senin hakkın değil... Mâtem benim hakkım:

Asırlar var ki, aydınlık nedir, hiç bilmez âfâkım!

Tesellîden nasîbim yok, hazân ağlar bahârımda;

Bugün bir hânmansız serseriyim öz diyârımda!

 

Kabilin yıldızlı gecesini anıyorum kaç gündür. Rüyalarıma giriyor, uyanıyorum, sağa sola dönüyorum, uyku tutmuyor. Yanımda dostlar var, bir semaverin başında 7 kişiyiz kaldığımız evin damındayız, saatler uzamış birlikte huma kuşu söylemişiz, türküleri sever Afganlar, gökyüzünden yıldız yağıyor nasıl güzel bir serin, nasıl özgürüz. Tatlı bir rüzgar esiyor bizim memleketin dağlarındayız şimdi. Kekik kokuyor. Bir çobana rastlıyoruz yoğurdun var mı diyorum, abi senin için biraz var diyor hemen bir tasa doldurup veriyor kaşık da uzatıyor. Yarısı kaymak koyun yoğurdu. Nerelisin sen diyorum, yüzü kavruk benzi sarı, gözleri hafif çekik. Afganistan diyor, neresinden diye sorunca Mezarı şeriften diyor gözleri doluyor. Kutlu mezardan Hazreti Ali efendimizin makamından, o gül bahçesinden. İsmin ne diyorum Selman diyor. Başka ne olacaktı sanki.  7 yıldır görmemiş memleketi, abi uçak bileti ne kadar diyor, şu kadar vardır diyorum. Çokmuş diyor.

Gözlerimi kapatınca Kabil içimden geçiyor. Cadde uzuyor, refüje iri kuşlar konmuş binlerce ürküyorum. Arabanın camından bakıyorum kuş değil insan bunlar. Birbirine sokulmuş, yere çökmüş sanki Allah’ın yeryüzünde oturmaya dahi yerleri yok gibi istif olmuş binlerce insan, kuş değil. Gözlerinde duman. Hepsi bir hayalin içinde. Kaybolmuş geçmişin belirsiz geleceğin içinde. Kimi Leyla’sını, kimi köyünü, kimi çocukluğunu, kimi ana babasını kimi sıcak bir yatağı, bir aile sofrasını düşlüyor, dumanlar içinde.

Bu gece uyku yok. Somalili Abdülvehhab geliyor şimdi rüyama. Şu kırmızı bakan oğlan, dört dil biliyor. İtalyancayı küçükken öğrenmiş, İngilizce, Arapça, biraz da Fransızcam var diyor. Gece bekçisi. 40 kilo ancak var. Bir gece yanına vardım gözleri yarı kapalı sanki beni görmüyor, gat çiğnemiştir dediler. Abdülvehhab dört dilde Afrika’nın, dünyanın geleceğini konuşabileceğin arkadaşım. İncecik servi dalı gibi. O da 7 yıldır anasını görmemiş. Sessizce eriyip bir damlaya dönüşüp gitmek istiyor gibi dünyadan. Abdülvehhab Johannesburg’da mülteci. Biri de çıkıp hepimiz mülteciyiz dese, hepimiz mülteciyiz, yerimiz yurdumuz, vatanımız neresi. Nişanlısını bırakıp gelmiş. İnsanın bir vatanı olmalı, yoksa bir nişanı, nişanlısı. Yüreğinde bir filiz olsun yeşermeli. Yeşermeli Afgan dağları, yeşermeli Kızıldeniz boyları.